Rozdział 33 'milion uczuć,których nie potrafie sprecyzować.'

'Pokój jest pełny

 Ale nie widzę nic poza twoimi oczami

 Ich błyskiem i spojrzeniem na mnie

 Niczym ogień w ciemności.'

***

Przebudziłam się,ale nie otwierałam oczu. W sypialni czuć było wakacyjne powietrze i zapach fiołków rosnących w ogródku.Na szyi czułam ciepły oddech ukochanego i to jak lekko gladził moją twarz swoją silną,męską dłonią. Każdy jego dotyk coraz bardziej subtelny,poświęcony tylko mi. Po tak długim czasie nadal nie mogę uwierzyć,że coś takiego przydarzyło się właśnie mnie,że ten mężczyzna jest mój i kocha mnie równie mocno jak ja jego. Wyszeptał mi do ucha ciche,ale wiele znaczące 'kocham Cie', a ja skradłam mu pocałunek. Najpierw jeden,a potem kolejny i kolejny.Nasze serca zaczęły bić mocniej. Żyły chwilą,jak my. Chwilą bezgranicznej miłości i dzikiego pożądania. Ujęłam jego twarz w dłonie,a on swoją przejechał po moich plecach wywołując niekontrolowany dreszcz.Usiadłam na nim okrakiem,przejeżdżając ręką po jego umięśnionym torsie,czym wywołałam na jego twarzy jeden z najpiękniejszych uśmiechów.Wpiłam się w jego usta,podczas gdy oboje pozbywaliśmy się części garderoby. Miotała nami miłość, namiętność a szczególnie ogromne pożądanie i tęsknota.Cieszyliśmy się sobą,zatracając się w tej magicznej chwili.


Stałam w kuchni przygotowując przekąski na nasze spotkanie z przyjaciółmi z Dortmundu,z którymi również chcieliśmy podzielić się naszą szczęśliwą nowiną. Z każdym kolejnym tego typu spotkaniem stresowałam się coraz mniej. Wiedziałam,że oni i tak będą musieli to zaakceptować,a najważniejsze było to,że ja i Robert byliśmy szczęśliwi.Ja byłam już gotowa na przyjście gości, Robert zresztą też zostało mu jedynie nakrycie do stołu. Rozbrzmiał dzwonek do drzwi.Zdjęłam mój granatowy fartuszek,wykańczamy białą nitką z napisem "Best Girlfriend Ever.",który dostałam od Lewusa na dzień kobiet. Poszłam otworzyć drzwi,a za nimi stali m.in Mario,Marco, Nuri z żoną, Mats z Cathy, Mitchell z dziewczyną i Róża-najlepszy przyjaciel Lewego jeszcze z czasów dzieciństwa,wraz z partnerką. Wszyscy przywitali nas gorącymi uściskami i całusami,Robertowi dodatkowo gratulując dwóch pięknych bramek strzelonych w reprezentacji.

Naszą nowine wszyscy przyjęli z uśmiechem na twarzy twierdząc,że domyślili się już wcześniej. Początek wieczoru spędziliśmy zajadając się potrawami,które samodzielnie przygotowałam i rozmawiając. Chłopcy rozmawiali głównie o nadchodzącym sezonie i transferach,co chwile dopytujac mnie o jakieś drobnostki z tym związane. Dziewczyny ze mną w składzie rozmawiały o typowo kobiecych sprawach,co jakiś czas wchodząc na temat naszych mężczyzn czy dzieci.Później wspónie zaczęliśmy rywalizować ze sobą przy grach konsolera Kinect,przy czym towarzyszyło nam mnóstwo śmiechu. Chcąc złapać odrobine świeżego powietrza wyszłam na ogród.Od zawsze z Robertem uwielbialiśmy tu przebywać, w szczególności gdy się do niego  wprowadziłam na stałe,tuż po wypadku. Wspólne obiady,treningi czy nawet opalanie w naszym pięknym ogrodzie sprawiało nam największą przyjemność.Pomimo późnej pory  na dworze nadal panowała przyjemna atmosfera.Późnym czerwcem noce są najpiękniejsze,zupełnie jak ta dzisiejsza. Na ławce pod żywopłotem,między dwoma kwitnącymi jabłonami zauważyłam postać. Aby rozpoznać tę osobę lekko zmrużyłam oczy i ujrzałam blond czupryne zaczesaną na bok.Zdziwiłam się dlaczego siedzi tu całkowicie sam w tych egipskich ciemnościach.Usadowiłam się więc obok niego opierając głowe o jego umięśnione ramie.
-Co się dzieje Marco? Dlaczego siedzisz tu sam na dodatek w takich ciemnościach?-napił sie swojego napoju,nie odpowiadając.-Pokłóciliście sie z Caroline?-próbowałam dale,jak sie okazało, nie na marne.
-Z Caroline to już skończone,to nie było to co myślałem,że może być.Myliłem się. Zawsze mylę się w takich sprawach.Nigdy nie potrafię wybrać rozsądnie. Mój ideał,moja miłość też mnie nie chce.
-Dlaczego? Powinieneś się podnieść,uwierzyć w siebie i o nią zawalczyć! Naprawde!-mówiłam głosem pełnym entuzjazmu,próbując jakoś go wesprzeć.
-Tyle,że ja ją kocham a ona jest z innym.-odpowiedział z ogromną skruchą w głosie,było mi go strasznie szkoda. Nie potrafiłam patrzeć jak cierpi.
-Może nie jest z nim szczęśliwa? Pomyśł o tym tak. Skoro jesteście ze sobą blisko to może powinieneś powiedzieć jej o swoim uczuciu. Może czuje to samo,a po prostu boi się to wyznać? Uwierz w siebie,to wiele zmieni. Zaryzykuj! Jesteś Marco Reus i niczego sie nie boisz,pamiętasz?- powiedziałam,a on spojrzał na mnie swoimi błękitnymi oczyskami i wiedziałam,że zrobiłam dobrze.
-Naprawde tak myślisz?
-A czy jeśli myślałabym inaczej,doradzałabym Ci to?
Blondyn wstał z bujanej ławeczki i zaczął przechadzać się w tę i z powrotem zaledwie krok ode mnie co kilka sekund mierzwiąc swoje włosy. W końcu stanął w miejscu biorąc głęboki wdech. Uklęknął przede mną i zaczął:
-Monika...bałem się to powiedzieć,ale sama mi to poradziłaś. Wiem,że nie powinienem,tym bardziej teraz gdy wspólnie z Robertem spotkało was coś takiego,ale naprawde nie potrafię już dłużej tego kryć.Kocham Cię...jak nigdy nikogo innego. Żadna nie potrafi Ci dorównać.Próbowałem to w sumie kryć,tłamsić,ale nie potrafię. Odkąd tylko Robert nas poznał nie umiem myśleć o jakiejkolwiek innej. Dla mnie istniejesz tylko ty. Wiem,że kochasz Roberta,ale pomyśl czasami o nas, nas wspólnie. Nie chcę psuć waszych relacji,bo wiem, jak to skończyło się ostatnim razem,ale uznałem,że chyba powinnaś wiedzieć.-powiedział na jednym oddechu,a mnie zatkało. To była jedna z niewielu sytuacji gdy nie wiedziałam co mam powiedzieć.Kiwałam przecząco głową chcąc odpędzić od siebie te słowa.W głowie miałam totalną pustkę,a wszystkie uczucia zmieszały sie w jedno i żadnego z nich nie potrafiłam sprecyzować.
-Marco,ale ja nie...-próbowałam cicho coś odpowiedzieć.
-Nie odpowiadaj.Wiedziałem,że tak będzie.-powiedział i zniknął za szklanymi drzwiami domu. A ja siedziałam zaskoczona z mieszanymi uczuciami nie mając pojęcia co zrobić albo powiedzieć.Siedziałam kompletnie nie ruchomo.Ale wiedziałam jedno. Straciłam przyjaciela. Straciłam mojego Marco.
_________________________________________________________________________
Wiem,że na pewno żadna z was się czegoś takiego niespodziewała,ale to dobrze ja lubię robić niespodzianki :). Nie wiem czy cieszycie się,że wróciłam bo z komentarzami słabo,ale co ja poradzę. Sama wiem,że ostatnie rozdziały były nudne,mam nadzieję,że ten spodoba wam się bardziej.:)
Nie obiecuję natomiast kiedy pojawi się nowy rodział.Ledwo zaczął się rok szkolny,a ja już mam mnóstwo nauki i nawet nie mam czasu na samą siebie,a muszę sie postarać z racji,że to trzecia klasa gimnazjum ;/
W każdej wolnej chwili natromiast będę próbowała coś skleić i dodać,obiecuję,że to skończone ale nie wiem czy przed końcem roku. Co do wczoraj...popłakałam się jak Robert strzelił bramke,ale powiem też,że mnóstwo nakrzyczałam i to nie na naszych chłopaków,którzy zagrali piękny mecz tylko na arbitra....kompletnie nie rozumiem jego decyzji,ale nic nie poradzimy.... Trzymajcie się kochane moje,buziaki! ♥