Rozdział 29. 'Trzeba brać odpowiedzialność za swoje czyny.'

Po mile spędzonych dwóch dniach we Francji musieliśmy wracać. Co prawda Robert mógłby zostać,bo ze względu na noge nadal pauzuje,ale mnie wzywały obowiązki służbowe. Po wygranym finale Ligi Mistrzów* z Bayernem,w którym Robert uparł się,że wystąpi i wystąpił,a nawet strzelił dwie bramki dające zwycięztwo.Po Finale mieliśmy zaplanowany wyjazd do Polski. Drugiego czerwca,czyli dzień ostatniej kolejki Ekstraklasy zbliżał się wielkimi krokami. Oboje stwierdziliśmy z Robertem,że musimy być na Bułgarskiej w dniu meczu Lech Poznań-Korona Kielce z racji,że Kolejorz gra o Mistrzostwo Polski.
Ja jako rodowita Poznanianka i zagorzała kibicka Lecha i Roberta jako jego kibic i były zawodnik stwierdziliśmy,że nie możemy opuścić tego meczu.

Dzień drugiego czerwca,Stadion Miejski przy ulicy Bułgarskiej. Wraz z Robertem siedzimy w loży Vip. A obok nas najlepszy skład Lecha jaki chyba kiedykolwiek istniał. Zawodnicy z kadencji gdy Robert jeszcze grał w poznańskiej drużynie,głównie z sezonu 2009/2010. Między innymi Sławek Peszko-przyjaciel Roberta,którego już poznałam,ale także Semir Stillić,Jakub Wilk,Grzegorz Wojtkowiak. Po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu,że marzenia jednak się spełniają.Wystarczy po prostu uwierzyć w siebie i dąrzyć do postanowionego sobie celu,a cały świat będzie u naszych stóp.
Mecz trwa a ja siedzę jak na szpilkach.Strasznie się denerwuje jak zakończy się ten mecz. W koncu słychać ostatni gwizdek sędziego i... Lech Poznań po raz siódmy  w historii zdobywa Mistrzostwo kraju!** Euforia,radość i przede wszystkim duma kibiców jaka panuje na stadionie jest nie do opisania.
Chwytam Roberta za ręke i zbiegam z trybuny,wbiegając na boisko. Podbiegam do chłopaków,którzy płaczą ze szczęścia i rzucam się w ramiona najpierw Jasminowi,a potem wszystkim pozostałym.Także Łukaszowi. Wszyscy razem,wspólnie z kibicami śpiewamy najpierw hymn,a potem także kibicowskie przyśpiewki.Nie powiem,ale zdziwiło mnie,że Robert także wszystkie zna!Niby grał w Lechu dwa lata,ale nie sądziłam,że aż tak się w to czuje.
Cały czas czuję jak Lewandowski trzyma mnie za ręke,lub czule obejmuje,czemu bacznie przygląda sie Łukasz. Myślałam,że wszystko sobie wyjaśniliśmy,ale po jego minie widzę,że to wszystko go boli.
A ja nie chcę go ranić. Więc puszczam rękę ukochanego i przytulam się do Łukasza, a on obejmuje mnie swoimi silnymi ramionami. Sama tak naprawdę nie wiem co robię,ani dlaczego,ale to było po prostu silniejsze ode mnie. Kocham Roberta,to wiem na pewno. Ale czy po jednorazowej przygodzie czuję coś do Łukasza? Nie wiem. Naprawdę nie mam pojęcia. Wiadomo,jakiś sentyment zawsze będę do niego miała w końcu wylądowaliśmy razem w łóżku,ale czy przez zwykły sentyment czułabym to co czuję teraz?
Odsuwam się od blondyna i patrząc w jego niebieskie tęczówki wyszeptuję tylko krótkie 'przepraszam' i odchodzę.

Zdziwiła mnie jedynie reakcja Roberta. Myślałam,że będzie miał o to do mnie pretensje,a on gdy do niego podeszłam i się przytuliłam,musnął wargami moje czoło. Nie za bardzo zrozumiałam tej reakcji,ale cieszyłam się,że mój niekontrolowany wybryk nie będzie nas kosztował rozstania,jak to było kilka miesięcy temu.
Po świętowaniu Mistrzostwa Polski,zostałam jeszcze w Poznaniu na kilka dni,a Robert wyjechał na zgrupowanie reprezentacji do Kiszynowa. Ze względu na to,że podczas ostatnich wyjazdów coraz częściej źle się czułam,było mi słabo,a nawet wymiotowałam postanowiłam udać się do lekarza. Nigdy nie cierpiałam na żadną chorobę lokomocyjną,chociaż bardzo dużo podróżowałam. Wątpiłam,że w wieku prawie dwudziestu lat wykryją u mnie coś takiego,ale wiadomo świat medycyny jest nieprzywidywalny i wszystko może sie zdarzyć. Z racji,że nadal byłam w Poznaniu postanowiłam pójść do mojej ukochanej pani doktor,która była ze mną od moich narodzin. Moi rodzice znają ją bardzo dobrze,więc tak naprawdę była dla mnie niemal jak ciocia.
Wchodząc do kliniki zauważyłam,że od wielu lat nic sie tu nie zmieniło. Delikatnie pomarańczowe ściany,jasne meble i cały czas ta sama blondwłosa recepcjonistka.
-Dzieńdobry, ja przyszłam do pani doktor Maćkowiak.
-Pani doktor za chwilę tak naprawdę kończy swoją zmiane,ale spytam czy zdoła przyjąć jeszcze jedną osobę.
-Dziękuję bardzo.-odpowiedziałam i posłałam jej serdeczny uśmiech.
-A jak się nazywasz?-blondynka także obdarowała mnie ciepłym uśmiechem odchodząc od biurka.
-Monika Jaworska.
Weszła do gabinetu,a już po chwili wróciła.
-Możesz wejść,pani doktor poświęci ci kilka minut.

Weszłam do śnieżnobiałego gabinetu,w którym czekała na mnie moja 'ciocia'.
Ze względu na to,że mało chorowałam,więc bardzo rzadko tu bywałam pani Paulina przywitała mnie z wielkim uśmiechem na twarzy i mocnym uściskiem.
-Monika,ale ty wyrosłaś!
-Oj tam,wcale nie.Jedynie kilka kilogramów i centymetrów mi doszło,ale to wszystko. Wiadomo lata lecą.
-Co Cie do mnie sprowadza?-spytała i poszła szukać mojej kartoteki lekarskiej,z którą wróciła zanim zdąrzyłam odpowiedzieć.-Jeju,naprawdę długo Cie tu nie było.Ostatnio w lipcu 2011.A mamy czerwiec 2013.Cóż odporności nie jeden może Ci pozazdrościć.-powiedziała na co obie lekko się zaśmiałyśmy.
-Zaczęło mnie niepokoić,że od blisko półtora-dwóch miesięcy podczas moich wyjazdów za każdym razem jest mi niedobrze,albo wymiotuje. Z resztą ostatnimi czasy nie tylko podczas wyjazdów.Jak ostatnio w Dortmundzie podczas biegania też nie czułam się najlepiej.Być może to z przemęczenia. Jak tylko jestem w domu to ćwiczę i ćwiczę, pomagam Robertowi w samodzielnych treningach no i ciągle mam jakieś wyjazdy co się równa z częstym lataniem samolotami czy pociągami.
-To myślę,że możesz pogratulować zarówno sobie jak i Robertowi,bo na 85% jesteś w ciąży,ale żeby się jeszcze upewnić skieruj się tutaj.-odpowiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy,podając mi małą karteczkę z jakimiś lekarskimi bazgrołami. A ja siedziałam półprzytomna i w myślach analizowałam to co właśnie usłyszałam.Ja i ciąża? Owszem,żartowałam ostatnio z Bobciem,że urodzę mu całą drużynę piłkarską,ale nie sądziłam,że stanie się to tak szybko. Mam niecałe 20 lat! Nie jestem jeszcze gotowa na dziecko.Chyba. Bez słowa wstałam i wyszłam z gabinetu. Nogi same poniosły mnie pod sale,która zapisana była na małej karteczce.

***

Czyli stało się. Jestem w ciąży. Połowa drugiego miesiąca. Ja,jestem w ciąży. Pod przychodnią wsiadłam do samochodu i jedynie przyglądałam się małemu zdjęciu,które przed chwilą dostałam od lekarza.

Zdjęciu,na którym sa moje maleństwa.Dwa maleństwa. Owoce miłości mojej i Roberta. Jeszcze pół godziny temu twierdziłam,że nie jestem gotowa na bycie matką.A teraz? Siedze i wyobrażam sobie Roberta z dziećmi i to jak nasze życie będzie wyglądało. Pierwsze zmienianie pieluch,wspólne spacery i pierwsza szkoła. 

Nie wiem tylko jak powiedzieć o tym Lewemu. Od zawsze w życiu kieruję się tym,że trzeba brać odpowiedzialność za swoje czyny.Tym razem jest tak samo.

Ale z racji,że Roberta i mnie dzieli jakieś 700 kilometrów nie bardzo mam możliwość powiedzenia mu o tym.Nie chcę robić tego przez telefon czy skype. Z drugiej strony muszę komuś o tym powiedzieć.Tylko komu jako pierwszemu?

____________________________________________________________________________

Jestem,wróciłam!

Pomimo,że w rozdziale wszystko i nic,pomieszane jak cholera to mam nadzieję,że wam sie spodoba.

Na pewno nie każdy z was jest kibicem Lecha czy coś i od razu was za ten wątek przepraszam,ale napisałam ten rozdział po przegranym meczu Lech-Legia i musiałam dać upust moim smutkom.xd 

Jestem takim super informatykiem,że w końcu zrobiłam jakiś porządny wygląd tego bloga,nad nowym jeszcze muszę popracować i oczywiście zapraszam na niego! Prolog,bohaterowie i zapowiedź już jest! :)

Trzymajcie się i życzę wam udanych wakacji,które już trwają! buziaki! : ***

cant-forget-this-love.blogspot.com

PS.nie planowałam całej tej ciąży. W sumie sama nie wiem dlaczego to zrobiłam. Może dlatego,że nie chciałam konczyć tego opowiadania a coś musiało dziać sie dalej? być może.mam w każdym bądź razie nadzieję,że wam sie spodoba.

*moja wyobraźnia. Bayern w rzeczywistości wygrał finał LM.
** koja wyobraźnia numer dwa, Lech Poznań został wice mistrzem Polski.